‘Ik werk nooit vooruit. Ik werk eerder achteruit.’

Het is woensdag 21 november en ik werk vooruit. Vooruit werken is iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Het komt simpelweg nooit in me op vooruit te werken wanneer ik tijd over heb. Ik werk nooit vooruit.
Ik werk eerder áchter uit.

Achter uit werken is ook niet aan te raden. Het kan best zo zijn dat ik er morgenochtend achter kom dat ik een of andere Engelse woordenlijst moet kennen. Dat is dan waarschijnlijk een woordenlijst die ik kwijt ben of die ergens onder in een tas ligt te verstoffen.

Sinds kort werk ik dus vooruit. Ik moet eerlijk toegeven dat het rust geeft. Ik sta ’s ochtends niet meer voor verrassingen en heb ineens tijd voor nog een tweede kop thee. De chaos is weg.

Het is maandagmorgen en ik sleep een map met me mee. Een map vol vers geprint papier. Zondagavond geprint. Ik had het natuurlijk allang af (want zo ben ik) maar printen hoor je pas de avond ervoor te doen. Dat is handig voor mensen die documenten binnen no–time verkreukelt en gescheurd in een tas hebben zitten.

‘Jemig. Wat heb jij nou bij? Dat hoefde je helemaal niet uit te typen. Die opdracht doen we gewoon lekker klassikaal.’

Binnenkort werken we gewoon weer lekker achter uit.

Sinds dag één hebben we elkaar niet meer uit het oog verloren. Het is twee handen op één buik. Koek en ei. Onafscheidelijk.
Hij ziet er geweldig uit, perfect van formaat en ik sleep hem overal mee naar toe.
Nee. Geen Tatum Channing.

Welcome to my crib!

Ik heb mijn iPad nu een half jaar. Zoals je ziet ben ik geen fanatieke App–updater.

Alles staat in overzichtelijke mapjes. Niks lelijks over mijn mooie zwarte mapjes. 

Met de Shibuya Cam App maak je leuke achtergronden. Zo liep ik wekenlang met Big Mac’s op mijn achtergrond. 

Nee, een echte iPad gamer ben ik niet. Toch is wc papier zo snel mogelijk van een rol afhalen erg leuk (IDP).
Triple Town is heel erg verslavend, bij RRC HD vlieg je als een kip zonder kop over de weg en Ruzzle (Rumble vond ik leuker klinken) is niet leuk voor mensen met een lage woordenschat (mensen zoals ik dus).
Zoals je ziet ben ik een echte krent. Ik weiger 3 euro voor een game te betalen als ik weet dat ik hem binnen 1 week zonder pardon van mijn iPad afgooi.

Ik ontdekte hem een paar maanden geleden. Je kent het wel, je verveelt je, zoekt en dwaalt op het internet en komt dan de meest rare dingen tegen.
Ik heb uren lang alle plaatjes en berichten bekeken. En gelachen.  

Waarschijnlijk ken je hem wel. Zo niet dan moet je hem zo snel mogelijk leren kennen.
Kakhiel. Kakhiel is een held. Mijn held.
Elke dag Twittert een anonieme man (dat is het enige wat we van hem weten) alles wat in hem opkomt. Dingen die jij niet durft te zeggen, post hij zonder moeite. 

Hier. Alsjeblieft. Jou dagelijkse dosis Kakhiel.

Persoonlijke nummer 1 favoriet

Gemaakt door een Kakhiel Fan

Volg Kakhiel  hier of hier

‘Dat je bang bent voor leeuwen is best normaal.’

Ik ken niemand die voor de lol de A2 oversteekt. Er is niemand die zomaar zijn hand in een bak vol giftige slangen steekt. Er is altijd iets dat ons tegen houdt.
En dat is angst. Angst onderbreekt jouw snelweg doormiddel van drempels. Hele hoge enge drempels. En gelukkig maar.
Een gezonde portie angst is dus heel normaal. Dat je bang bent voor leeuwen is ook heel normaal.
Het beschermd je tegen onverstandige acties.

‘Als ik dat eng vind, dan doe ik dat toch gewoon niet?’ is iets wat je dan kan denken.
Vliegen vind ik eng dus ga ik de 36700 kilometer met de auto doen. De snelweg is eng dus ik rijd voortaan alleen op autowegen. Dat dat vierendertig keer zo lang duurt, dat is dan maar zo. Vuur en vooral brand is eng dus deze winter geen openhaard voor mij. Met -20 is dat best te doen. De tandarts is ook eng, dus daar gaan we mooi niet naar toe. Over 60 jaar krijg ik toch zo’n kunstgebit. En, ohja, die spin is eng, dus die haalt een ander wel effe voor me weg.

Maar wat als ‘die ander’ er niet is. Ga je dan slapen en laat je die spin zijn gang gaan of besluit je de hele nacht met bibberende knieën en doodmoe op een stoel te staan? En stel dat de hele bups naar Turkije vertrekt, ga jij dan in je Fiat Punto 5 dagen lang op alleen autowegen rijden?

Er komt bij angst een soort oerkracht bij me naar boven.
‘Oke, dit is eng, maar dit gaan we gewoon doen, dat kan jij. Hoor je me? DAT KAN JIJ!’
Om vervolgens als een angsthaas een spinnetje van 1 bij 1 op te pakken.

‘Pellè is de droom van iedere vrouw. De nieuwe David Beckham: bruin, knap en gespierd.’

Het zal je niets verbazen als ik zeg dat ik voetbal niet zo leuk vind, om het zacht uit te drukken. Voetbal zorgt ervoor dat je met je dekentje en je kussentje naar boven kunt.
Je moet je warme plek op de bank achterlaten omdat Ajax tegen FC Timboektoe speelt vanavond en je echt geen puf hebt om 90 minuten te wachten, te zuchten en je te ergeren.

Als een stel kleine jongens zitten ze op de bank, onder het lezen van een tijdschrift vlieg ik zeker zo’n vier keer van mijn stoel door het geschreeuw.
Zo bloedfanatiek als je maar zijn kunt.
Het interesseert mij bar weinig of hij 1 of 2 gele kaarten heeft, en of hij de volgende wedstrijd op de bank zit (weet hij ook eens hoe dat is).

Tot een paar weken geleden.
Mijn zwager is een Feyenoord–fan, en sinds hij ons aan Pellè voorstelde zitten mijn zus en ik voor de buis gekluisterd, wachtend op het moment dat zijn shirt uit gaat.
Pellè is de droom van iedere vrouw.
De nieuwe David Beckham, bruin, knap en gespierd.

Zondagmiddag, Feyenoord–Ajax en ik zit, als eerste, klaar op de bank.
‘Zeg, wanneer begint die wedstrijd?!’

‘Op weg naar de kassa word ik steeds afgeleid door lipstick’s waarvan Mascha mij verteld dat ze zo goed gepigmenteerd zijn.’

Eens in de week bezoek ik Mascha’s beautyblog.
Met een groot glas groene thee en een bak pepernoten leer ik smokey eyes maken.
Niet dat ik het zelf ooit geprobeerd heb, maar het is altijd handig te weten hoe het moet. Voor het geval dat ik op een dag wakker word en ze wél te maken.
Je weet het niet.

Het is inmiddels alweer 3(!!) jaar geleden dat ik via YouTube op Beautygloss belandde.
Twaalf filmpjes, vijftig artikelen en drie How To’s verder was ik om.
Ik heb een Beautygloss snelkoppeling op mijn telefoon.
Zover heeft zelfs de H&M het bij mij nog niet geschopt.

Wanneer mijn mascara na 2 maanden toe is aan vervanging en begint te brokkelen (daarvan krijg je spinnenpoten, ook een nieuw begrip) loop ik langs de dichtstbijzijnde drogist en sta ik binnen vijf minuten buiten met precies zo’n zelfde mascara.
Tegenwoordig doe ik over dit drogisterij–bezoekje gemiddeld 30 minuten.
Op weg naar de kassa word ik steeds afgeleid door lipstick’s waarvan Mascha mij vertelde dat ze zo goed gepigmenteerd zijn.
Ik kan de drang om zelf even die pigmentatie te checken, niet weerstaan.
Om dan gelijk maar even de hele lipstick collectie te swatchen.

Na 30 minuten, volledig onder de lipstick strepen en met een lege portemonnee ga ik naar huis voor mijn wekelijkse Mascha cursus mét pepernoten.