‘Mocht je geen last van smetvrees hebben dan moet je ’s ochtends in de bus gaan zitten. Smetvrees symptomen gegarandeerd. ‘

Het is maandagochtend half zeven en ik probeer mezelf wakker te houden. Als kind viel ik al in slaap zodra we de snelweg opreden. Heerlijk, dat geschommel en het brommende geluid van de motor.
Het is warm, een beetje broeierig en het ruikt muf. De lucht van slapende mensen.
Als ik om me heen kijk zie ik mensen die slapen, lezen, sms’en, Twitteren of om zich heen kijken.
Zo onopvallend mogelijk probeer ik de man schuin achter mij in de gaten te houden. Ik voel dat hij ook naar mij kijkt.

Het meisje naast mij haalt om de 4 a 5 minuten haar neus op en neemt een keel pastille. Ik ruik haar parfum. Een kokos lucht komt me tegemoet als de airco blaast. Ik had het hoogst waarschijnlijk minder erg gevonden als ze voor een lekker frisse parfum had gekozen.

Achter mij is een jongen met zijn ochtendritueel bezig. Een AXE walm komt onze kant op. Ik kijk geïrriteerd zijn kant op. Zijn zweetlucht valt niet te maskeren met alleen deodorant, vrees ik.
Hij gaapt en ik hoop voor zijn buurvrouw dat hij vanmorgen wel de tijd heeft genomen zijn tanden te poetsen.

De rit die ik elke ochtend maak. 30 minuten lijken voorbij te kruipen. Frisse lucht, oh wat verlang ik naar frisse lucht. Het meisje naast mij niest en veegt haar snot af aan de stoel. Als ze ziet dat ik kijk lacht ze. Ik kan er niet om lachen.
Mocht je geen last van smetvrees hebben dan moet je ’s ochtends in de bus gaan zitten. Smetvrees symptomen gegarandeerd.

De bus stopt en ik weet niet hoe snel ik mijn OV chipkaart langs het apparaat moet halen om vervolgens buiten een hap frisse lucht te nemen.

Het idee alleen al dat deze buschauffeur nog minstens een uur in de warme walmende, naar kokos en zweet stinkende bus moet zitten.

‘Die zuurstokroze Fiat 500, die komt er.’

Binnenkort is het zover, mijn eerste rijles. Ik heb al zo’n leuk boek gekregen met alle verkeersregels.
Verkeersregels zijn niet zo mijn ding. Ik heb 4 jaar geleden op het nippertje mijn fiets (ja, echt) diploma gehaald. Ik vergat te vaak mijn hand uit te steken wanneer ik van richting veranderde. Wie steekt er nu bij elke richtingsverandering zijn hand uit? Als de overheid dat had gewild dan zat er wel een richtingsaanwijzer op.

Daarbij komt dat ik vaak (te) lang moet nadenken over links en rechts. Ik schaam me er echt voor. Vaak maak ik ongemerkt een L van Links met wijsvinger en duim om er zeker van te zijn dat ik niet de verkeerde kant op ga.

Binnen 10 seconden ben ik al afgeleid en dwaalt mijn blik af naar die ene leuke postbode die aan de overkant zijn folders aan het doorkijken is. Op de fiets kan dat makkelijk. In een auto wordt dat wat lastiger. Voor je het weet rijdt je een deuk in je vaders auto.

Toch wil ik hem heel graag hebben. En dan gelijk zo’n zuurstokroze Fiat 500.
Mijn rij instructeur is geen zachtaardige man maar slaat kei hard met zijn vuist op de deur als ie merkt dat ik afgeleid raak.
Mijn broer is echt niet van plan bij mij in de auto te stappen, mijn moeder houdt haar hart vast en mijn oma piekert er niet over om met mij achter het stuur de weg op te gaan.
‘Jij kan amper fietsen.’

Hoe dan ook. Die Fiat 500 komt er. 

‘Heel misschien haal ik dan ook gelijk even die nieuwe iPod in een kek kleurtje.’

12 september. Een dag waar ik me, als fan-girl zijnde, toch een beetje op verheugd had. De hele dag keek ik er naar uit (verkiezingen? huh?) en ’s avonds om 19.00 was het dan zover. Er zou niet alleen een nieuwe iPhone komen, nee Apple verving ook gelijk even de iPod’s. Wel ja. Als je toch bezig bent.

Het begon allemaal met de iPod touch die ik vorig jaar aanschafte. Ik vond het veel geld voor alleen een apparaat waarmee ik muziek luister maar het ding riep zo hard mijn naam dat ik hem wel moest kopen.
Dat was de dag dat mijn liefde voor Apple begon. De app’s, de camera en zelfs de oplader is mooi.

Een half jaar geleden ging ik voor de iPad. Handig voor op reis, films, spelletjes en eigenlijk overal voor.
iCloud is geweldig. Als ik naar de tandarts moet krijg ik niet één melding maar twee.
FaceTime is ontzettend leuk (‘Hoi mam, wat gaan we eten?’) en hij is zo lekker klein en dun.

Echter ontbreekt er nog één ding aan mijn collectie: de iPhone.
Als mijn 2jarige abonnement binnenkort afloopt ren ik naar de dichtstbijzijnde Apple Store om hem snel in mijn armen te sluiten.
Heel misschien haal ik dan ook gelijk even die nieuwe iPod touch in een kek kleurtje.

Eerst maar even werken. En veel, want Apple is allesbehalve goedkoop.

Fruit. Je weet heel goed dat je twee stuks op een dag moet eten. Maar wanneer? En waarmee? Van appel alleen loop ik niet warm.
Hier mijn tip voor de moeilijke fruit eters onder ons.

Alles wat je nodig hebt voor deze gezonde snack:

~een halve banaan
~een appel
~honing
~yoghurt
~hagelslag ter decoratie

De banaan geeft je een energie boost, is zeer effectief bij een kater, verbeterd je humeur, voorkomt hoge bloeddruk, helpt bij depressies en slaapproblemen en zorgt voor een goede opname van andere gezonde voedingsstoffen.
Kortom, ze zijn super gezond!

De appel bevat veel vocht, bevat weinig calorieën en zit bomvol vitamine C.
Yoghurt ondersteunt de werking van de darmflora. De honing maakt het geheel wat zoeter.

En zeg nou zelf, zo’n vrolijk bord vol fruit is toch vele malen leuker dan een saaie appel? Wil je het helemaal goed doen dan eet je de appel met schil. Wel eerst even onder de kraan afspoelen natuurlijk.

Mocht je een dieet volgen dan kan je de honing weg laten en kiezen voor magere yoghurt in plaats van halfvolle.

‘Een About Me. Daar werd het wel eens tijd voor.’

Ik vond dat het er wel eens van mocht komen. Een About Me artikel dat –zoals de naam al zegt– over mij gaat.
Deze blog begon op zaterdag 23 juni om 21:30 met de bedoeling er gewoon wat op te zetten. Of iemand het zou lezen maakte mij toen nog niks uit. Mocht er iemand om kunnen lachen dan was dat mooi meegenomen.

Het typen ging vanzelf. Binnen no–time had ik er alweer een artikel op staan. Vorig jaar maakte ik een  opdracht op school. Toen ik mijn ingeleverde werk kwam ophalen zei mijn leraar: ‘Goh, meid, wat schrijf jij leuk. Daar moet je echt iets mee gaan doen.’

En dat doe ik nu. Steeds vaker.
Uit voorzorg heb ik niemand verteld van mijn weblog. Bang dat het mij zou remmen te schrijven wat ik wil schrijven. Want stel je voor dat je moeder die ene blog post over die deuk in de auto die jij veroorzaakt hebt. Daar ben je mooi klaar mee.

Ik praat er weer omheen. Laten we gewoon beginnen.
Ik ben Anna, 16 jaren jong, verslaafd aan groene thee & shoppen en student Mode Styling. Mode is zeg maar echt mijn ding.
Boordevol inspiratie en ik hoop van ANNA–BEAU een gezellige website te maken.

Ik hou van praten, dus mocht je het leuk vinden: laat gerust een comment achter en vertel mij wie jij bent, hoe oud je bent en of je een blog hebt!

‘Dromen hebben deze mensen weggestopt. Ergens in een doos op zolder.’

'Dat gaat je toch nooit lukken' zijn uitspraken van mensen die op safe spelen.
De laat-ik-....-worden-want-dan-heb-ik-een-baan mensen.
Dromen hebben deze mensen weggestopt ergens in een doos op zolder.
Vinden dromen eng en hebben liever zekerheid.

Deze mensen ontwijk ik liever want het heeft me heel lang aan het twijfelen gebracht.

Ik lag dan nachts in bed te bedenken wat ik ging doen als ze gelijk kregen.
Ik wil er niet eens over nadenken. Ik ga er niet van uit dat iets niet lukt. Zo ben ik niet en wil ik niet worden.
Als ik ga twijfelen lukt het niet.

Ambitieus. Zo noemen ze dat.
Het klinkt als iets engs. Iemand die alles te rooskleurig inziet.
Kan de werkelijkheid niet van fantasie onderscheiden.

Gemakkelijk zal het niet zijn. Nee, het gaat niet vanzelf. Ja, ik weet waar ik aan begin. Niets gaat vanzelf.
Knokken moet je. De maatschappij is bitter hard als je succes wil maken.
Je moet je steeds weer verdedigen tegen dit soort mensen.
'Kind kind. Waarom word je geen juffrouw of zo?'
Heel simpel: omdat ik geen juffrouw wil zijn.
Waarom in hemelsnaam zou ik voor een beroep kiezen waarbij ik van tevoren al weet dat ik er ongelukkig van word?
Ik heb een droom en ik ga er voor.

Er zijn altijd mensen die je het niet gunnen of je wijs maken dat het 'toch niet lukt'.
Deze mensen moet je vooral ontwijken.
Ik geloof in mezelf en laat dat niet kapot maken door iemand die niet durft te dromen.
Geloof in jezelf.

Durf te dromen.

Het stinkt en het duurt lang. 2 dingen waar ik een hekel aan heb.
Maar ik weiger met afgechipte nagels de straat op te gaan en daarom hier mijn nagelsecret. Ssssst. Niet doorvertellen he?
Dan is het geen geheim meer!

‘Nagels lakken, ik heb er bar weinig mee.’

We beginnen met deze kanjer. Breng hiervan een laagje op je witte (gele?!) nagelrand aan. Dit geeft de boel een oppepper en staat lekker kek.
Niemand hoeft te weten dat die witte randjes eigenlijk helemaal niet zo wit zijn.

Als je voor de spierwitte (fake) nagelrand variatie kiest moet je nog ff door, maar ik houd het naturel. Of ik ben gewoon te lui.
Anyways, hierna breng je de laatste lak aan.
Geen moeilijke gedoe met topcoats, nee, we doen het lekker simpel.

En dit? Dit is het magische koppel.
Een keer in de week pak ik ze erbij, om ze daarna weer héél ver weg te stoppen.

Rimmel Double Duty Base Coat                                      €7.49
Rimmel Pro French Manicure 433 French Ivory          €7.49

‘Als ik naar buiten loop krijg ik iets wat lijkt op een baby-rollator in mijn armen gedrukt.’

Ik kijk uit mijn raam en zie haar onhandig een kinderwagen uit de auto halen.
Een auto die zeker 3 keer zo groot is als zijzelf is. Ze klungelt met de automatische achterklep en de klep raakt haar heup.  Ik zou nog uren naar haar onhandigheid kunnen kijken.

Als ik ook buiten ben en op haar af kom lopen krijg ik iets wat lijkt op een rollator voor baby’s in mijn armen gedrukt.
Ik geef haar een kus en zet het rollator ding zo onopvallend mogelijk weer neer.
Ze kletst en vloekt. De wandelwagen werkt niet mee. Met groot geweld staat hij dan eindelijk.
Ik loer door het geblindeerde raam en kijk naar mijn knulletje.
Mijn heerlijk naar Zwitsal ruikende knulletje.
Het jochie dat sinds hij anderhalf jaar geleden ter wereld kwam alles veranderde in ons gezin.

Hij zwaait en lacht maar ik weet dat hij er uit wil. Net zo ongeduldig als zijn moeder.
‘Krijg ik een kusje?’. Hij pakt mijn gezicht om er een natte zoen op te geven.
Ik voel dat hij zijn armpjes stevig om mijn nek klemt.

Binnen ploffen we op de bank en pak ik een koekje van de schaal die ik had neergezet.
Hongerig kijkt hij naar mijn koekje en lacht.
Lacht hoe alleen hij kan lachen. Een lach wat, vrees ik, ooit tegen mij gebruikt gaat worden. Later, als hij weer de nieuwste Badman wil en hij het van zijn moeder niet krijgt, komt hij het vast en zeker bij mij proberen.
Ik ben zo’n tante waarvan alles mag.
Hij grijpt met zijn handje voorzichtig mijn koekje en breekt er een stuk af.
Als hij ziet dat mijn stuk op is krijg ik een nat stukje koek aangereikt.

Onder het avond eten voer ik hem zijn yoghurt.
Bij elke hap laat hij mij zien hoe het er bij hem van binnen uitziet als hij yoghurt in zijn mond heeft.
Zijn hoofd rust op zijn arm en ongeduldig wacht hij op de volgende hap.

’S avonds gaat hij weer met mijn zus mee naar huis, naar zijn eigen huis en zijn vader.
Ik krijg weer een natte zoen.
Als ze de oprit afrijden zwaait hij.

Mijn jochie. Mijn lieve kleine knulletje.