BEDANKT!

Gister rond vijven is ze geboren, blij en trots zijn wij met geboorte van

www.annabeau.nl

Mede mogelijk gemaakt door JOU!

 

‘Beste 2013’
 

Het was het jaar waarin ik 17 werd.
Nu is 17 niet zo'n heel bijzondere leeftijd (alcohol mocht ik al, nu niet meer, waarvoor dank). Het was ook het jaar waarin ik (veelte lang) over het halen van mijn rijbewijs deed. Het heeft maar liefst 8 maanden geduurd.
Mijn zus baart nog sneller een kind.
In juli zag ik ineens het licht en liet ik bij het CBR trots mijn rijd kunsten zien. Zij waren ietsje minder enthousiast als ik, maar ik slaagde.
In één keer (jawel mensen).
 
En ik ging op reis. De jaarlijkse ski vakantie in Oostenrijk en de Milaan trip met vriendinnen waren geweldig.
Ik heb nog nooit ZO vaak pizza gegeten in één week.
 
Het was ook het jaar waarin ik voor de tweede keer tante werd.
Iets wat onbeschrijfelijk mooi en bijzonder is.
 
2013, jij was in je geheel geweldig.

  

‘Milaan. Wat ben je mooi.'

Ik MOEST deze online zetten, geen dank

11 november 14:00 en STIK nerveus. Ik en op reis gaan: een match made in heaven. Een koffer die 10.2 kilo aangeeft op de weegschaal, een uitpuilende toilettas en een paar schoenen die schreeuwen om mee genomen te worden. In principe zit er genoeg (veel te veel) in deze koffer om te overleven in Milaan. Mijn voeten kunnen heus iedere dag dezelfde paar schoenen aan. Een broek kan je makkelijk 2 (misschien zelfs wel 3) dagen aan. De schrik van het overgewicht van mijn koffer lijkt twee minuten later verdwenen als ik er met man en macht een blouse in probeer te proppen. En het past. Of ik nou twee of driehonderd gram    over het toegestane gewicht zit, DIE BLOUSE ZIT ERIN.


Tijdens het smeren van mijn boterham ga ik alles voor de achthonderdste keer af. Ik ben de Dampoo vergeten. Niet dat ik verkouden ben, maar stel dát je ineens verkouden wordt. Niet dat ik ooit Dampoo gebruik, maar stel dat ik dan ineens wél Dampoo wil gebruiken. Ik begin lichtelijk door te draaien. Ik besluit afleiding te zoeken. Tv kijken. Rudolph van 24KITCHEN krijgt mij in slechts enkele minuten van niveau stresskip naar de relax stand. De tv (en nog heel veel meer erger): het internet, de radio en de telefoon doen het niet. Net nu ik hopeloos op zoek ben naar afleiding laat KPN mij in de steek.

Vele spannende uren later zit ik in het vliegtuig met een slapende vriendin tegen me aan. Een uur later stap ik uit in Italië, nemen we de bus, de metro en ploffen we neer in ons bed in een hotel midden in Milaan om vervolgens na 8 uur te ontwaken uit een coma. Verheugend op een viergangen ontbijt (wat in Milaan dus helemaal geen viergangen ontbijt is maar meer een halve-gang ontbijt) maken we ons klaar om de toerist uit te hangen.

We hebben vier dagen lang gelachen, gegeten, gedronken, gewinkeld, geslapen iets minder, geMcdonald (waar onze lunch vaak uit bestond) en zijn lastig gevallen door handtastelijke Italianen (‘I really love you’).

9:00 en ik sta al mijn geshopte aankopen in mijn koffer te proppen. Misschien iets teveel. Maar hoe vaak ben je in een mensenleven in Milaan? Ik weet niet of dat werkt als je dat tegen het douane personeel zegt, maar het valt te proberen. Om 11:00 moeten we de kamer uit en hebben we tot 17:00 om de laatste uitlaatgassen van Milaan op te snuiven. We hangen wat bij Mc Donalds, slenteren door de stad en keren terug naar het hotel om aan de terug reis te beginnen. We klikken de gordel in het vliegtuig dicht en vallen als een blok in slaap.

Ik ben nog nooit zo moe geweest. Milaan je was het waard. En wat was je mooi.

Het begint meestal rond de laatste week van de vakantie. Het bevliegt me ineens  als ik ’s ochtends wakker word in een puinhoop van kleding, make-up en cd’s. Wekenlang vlucht ik zo snel mogelijk mijn kamer uit om vervolgens de deur achter me dicht te trekken en die de rest van de dag niet meer open te maken. Het is een helse zoektocht naar dat ene reserve iPhone kabeltje (paniek!!) en ergens onder de hoop kleding moet nog een OV-chipkaart liggen. Oude schoolverslagen liggen in grote stapels op mijn bureau. De uren werk die er in zitten en de ezelsoren. Het is een triest gezicht.

Het is alsof ik het de laatste week pas zie. Dat de vrouw in mij schreeuwt om orde. Vol goede moed begin ik dan ergens bij mijn kledingkast, om na twee uur op bed te belanden met een laptop. Want zo gaat dat. Na twee uur vind ik het wel weer welletjes geweest. Dat het dan een nog veel grotere zooi is als daarvoor, maakt dan helemaal niet uit. Ik héb in ieder geval geprobeerd de boel op te ruimen. Toch? Moeders denken daar anders over.

Na wat gefacebook, getwitter en gewhatsapp doe ik een tweede poging. Met een baan als verkoopster kan ik in een kwartier een hele kledingkast inhoud opnieuw vouwen. Appeltje eitje. De laatste stapel op de grond gooi ik de was in. Ik wil niet eens weten hoe lang dat al op de grond gelegen heeft. Na 3 Oreo’s en een glas cola begin ik aan de boekenkast. Behalve boeken bewaar ik er ook CD’s, schoolspullen, kabels en parfum. En er staat een verdwaalde Breezer fles. Die zal vast geweldig smaken na weken in de zon te hebben gestaan. Mijn strategie is om eerst alles úít de boekenkast te halen, de planken schoon te maken en alles dan weer netjes terug te zetten. Ik begin met mijn verzameling Blond-Amsterdam servies en de zware voorraad pot vol snoep (die een half uur later ineens een stuk minder zwaar is, gek is dat).

Een paar uren en een voorraad pot later is het dan eindelijk helemaal schoon. Ongezellig, dat wel. Maar schoon. Het is nu wachten op de volgende wervelwind die de chaoot in mij veroorzaken gaat.

‘Ik dacht dat het nooit zomervakantie zou worden.’

Een jaar geleden begon ik deze weblog. Uit pure verveling en een overdosis aan creativiteit flanste ik een lay-out in elkaar, zocht me suf naar een passende naam en schreef. Als vanzelf rolde er hele lappen tekst uit. Alsof ik het tegen mijn vriendinnen had die ik al jaren niet meer gesproken had. Jongens, rijlessen, wijn en de meest onzinnige dingen beschreef ik voor jullie. De één jaar jongere ik wilde niet dat de zomer ophield, vond de winter te koud en had een veelte lange zomervakantie.

Ik deed eindexamen en had 3 maanden vakantie. Van drukke schooldagen werd ik ineens in een diep gat gegooid dat ‘vakantie’ heet. Heel leuk al die vrije tijd. Maar wat moest ik er in godsnaam mee? Toen mijn blog eenmaal online stond en ik mijn eerste 5 bezoekers had dacht ik: ‘Wow. Er zijn echt mensen die dit lezen. Mensen die ik niet ken en mij nu wel een stukje kennen.’ Nog steeds begrijp ik niet dat er inmiddels al 9.600 mensen op mijn blog zijn geweest. Super leuk vind ik het als ik berichtjes krijg met ‘dit is ZO herkenbaar’ en ik door lezeressen gevold word op Twitter. Zo zie ik ook een heel klein stukje van jullie leven. Dat jullie ook op zoek zijn naar het leukste jurkje en in juni ook gewoon je Ugg’s aantrekken als je boodschappen moet doen.

Het is weer zover. Ik heb zomervakantie. Eindelijk. De laatste weken waren zo druk op school dat ik dacht dat het nooit zomervakantie zou worden. Alle verslagen zijn ingeleverd, de rust is terug en mijn hoofd is leeg. Tijd en plek voor een nieuw begin.

Een nieuwe zomer. Een nieuw verhaal.

‘Ik heb nog precies 1187 minuten om er iets leuks van te maken. Of wacht. 1186.’

Het is 14:13 en eigenlijk zou ik nu heel hard bezig moeten zijn met een project dat over precies 19 uur en 47 minuten ingeleverd moet worden. Je zou denken dat ik nu ijverig en geconcentreerd bezig ben maar niets is minder waar. Om mezelf toch het idee te geven hard bezig te zijn met iets, ben ik maar achter mijn computer gekropen. 

'Ik heb nog 1187 minuten om er iets leuks van te maken. Dat moet lukken. Oh. Wacht. 1186.' 

'Ergens lag een blad waarop stond wat ik precies moest maken.'
'Waarom was ik ook alweer op Wikipedia aan het kijken en waarom ben ik al 15 minuten over het ontstaan van Facebook aan het lezen?''Die Mark Zuckerberg. Wat een held.'

'Shit. 17:45.'
'Waarom heb ik eigenlijk niet gewoon gekozen voor een opleiding waarbij je geen knip en plaksel werkjes hoeft te maken? Zijn die er eigenlijk?'
'Dierenarts. DAT moet ik gaan doen.'
'Deze uitzending van Huisje Boompje Barbie draagt ook vast bij aan mijn algemene kennis.'
'Ik moest nog iets doen. Wat was dat ook alweer.'
'HOE KRIJG IK DIT OOIT AF.'
'Misschien geeft Twitter het antwoord.'

Het is nu 17:26 en het papier is nog steeds leeg. 

'Oke Anna. We geven het op. Het wordt NOOIT wat met jou.'
'Hey ik moet Goede Tijden nog terug kijken.'

Nee. Inderdaad. Het wordt nóóit wat met mij.

‘Wie weet wórdt het helemaal geen lente. Nooit.’

Het is Maart! Hoera! Pak die zonnebril uit de kast en gooi die winterjas naar zolder, en hup: gooi die snowboot's erachteraan!

Nee. Het is helemaal geen 'meteorologische lente'. KNMI hoe kóm je erbij?

Het is alles behalve lente. Die winterjas die ik in al mijn enthousiasme naar zolder had gedaan (what was I thinking?!) ben ik de volgende morgen met lood in mijn schoenen weer gaan halen. Te koud, te nat, te winters.

Leuk hoor. Die gezellige potten thee en repen chocola voor de openhaard. Maar het is nu genoeg, het is máárt. De maand waarin lammetjes geboren moeten worden (of is dat mei?) en je op pad gaat voor bikini's en zomerhoeden.

De pastelkleurige top's bij H&M en Zara smeken om meegenomen te worden maar ik laat ze liggen. Wie weet wordt het helemaal geen lente dit jaar. Slaan we de lente en de zomer gewoon over. Zit je, huilend met een doos raketten, midden juli op de bank in een pastel kleurige top.

Nou. Lekker dan.