ANNA-BEAU.

‘Heel leuk die lente collectie’s. Maar niet met -20.’

Januari is voor mij de maand waarin je eigenlijk (heel erg) toe bent aan zomer maar je in werkelijkheid kampt met rode neuzen, schrale lippen en uitgedroogde handen. De nieuwe lente collectie’s komen uit, de winkels gooien hun laatste winterkleding de winkel uit en maken plaats voor luchtige top’s en bikini’s. Mocht je nu gaan shoppen dan is de kans groot dat je met een top de winkel uit rent die je de eerst komende weken (maanden) nog niet aan kunt.
Heel leuk die lente collectie’s, maar niet met -20.

Nu kun je het negatief bekijken, de UGG’s moeten binnenkort toch écht de kast weer in en sneeuwpoppen maken zit er niet meer in, maar ik kan niet wáchten. Ik ben een lente-kindje: geboren in april. Ik wil wakker worden door de zon die langs mijn gordijn piept ’s ochtends en naar-buiten-ruikend beddengoed. Ik wil ’s ochtends mijn dekbed uit het raam kunnen hangen zonder bang te hoeven zijn dat het bevriest en mijn kamer bij thuiskomst veranderd is in een decor uit de film ICE ACE.
Ik wil beschuit met aardbeien (zoete aardbeien, geen zure) en heel veel suiker. Ik wil niet gek aan gekeken worden als ik bij het minste of geringste beetje zonlicht mijn Rayban uit mijn tas tover (weet je hoevaak de zon per jaar in Nederland schijnt? Juist.)
Ik wil met natte haren kunnen fietsen zonder bij aankomst  er stukken ijs in aan te treffen.

Eerst nog effe op wintersport en nog heel vaak mijn UGG’s dragen voordat ik echt afstand moet doen.
Mij hoor je echt niet klagen over bussen die niet rijden (sneeuwvrij!) of stamppotten die gegeten moeten worden. Ik drink met liefde koppen thee bij de openhaard en kruip op vrijdagavond zonder geklaag onder mijn dekentje voor The Voice.

Maar die kou. Díé kóú.