Geboortehartjes

ik zal het nooit vergeten.
een dag voor we op vakantie gingen,
het huis was een rotzooi, ik was chagrijnig want kon mijn bikini niet vinden,
moeder was gestrest want wilde graag al haar schoenen mee,
vader was de route voor de 1534ste keer aan het bekijken.

daar kwam ze (ik vond het dapper want de spanning die er hier in huis hing was al van ver te voelen)
heel relaxed en veelte blij.
zo blij dat ik me er aan ergerde.
'ga ff allemaal zitten.' riep ze.
niemand leek te luisteren.
ik ging maar alvast zitten, om haar een plezier te doen.

na 30 minuten wachten zat iedereen op de bank.
ik kreeg 2 cadeautjes en ik zag mijn vader kijken.
niets vermoedend opende ik de pakjes.
'goh, lekker, snoep. dankje.'
mijn zus keek me raar aan.
vijf minuten later zei ik,
'zeg, weet jij wel dat je geboorte hartjes hebt gekocht?'
weer keek ze me zo raar aan.
'ja, natuurlijk weten we dat.'
ik wist even niet meer wat ik moest zeggen.
zat ze me nu in de maling te nemen?
ik had vaak genoeg grappen gemaakt over 'dat het nu wel eens tijd werd'
misschien was dit een manier om me terug te pakken.
'ben je zwanger?' vroeg mijn moeder.
mijn zus knikte en er ging een heel raar gevoel door me heen.
een soort adrenaline shot.
zo'n shotje gelukkig-heid.

nu, 14 maanden later,
kijkt hij me ondeugend aan als hij met zijn handjes de koekjeskast open maakt,
met een blik van 'ik wil plopkoeek' en de kruimels van de lange-vinger aan zijn mondje.

wat een schat is het.
en wat houden we veel van hem.