‘Moet ik ergens wachten dan
Like ik een foto van mijn tante die trots haar Bouganviel op Facebook zet want
'hij bloeit zo mooi'. ’
Mijn mobiel. Ik vond dat ik er wel een heel artikel aan mocht wijden.
Sinds de dag van aanschaf zijn we onafscheidelijk van elkaar. Met liefde laad ik hem elke dag op. Lekker boeiend dat die oude Nokia's een week mee gaan. Who care's?
Nee. Ik en mijn smartphone zijn meant to be.
En zoals bij elke hechte vriendschap verwacht je dat hij je niet in de steek zou laten.
Misschien lijd ik aan Nomofobie (een fobie voor het niet bereikbaar zijn via GSM).
Ik ben bereid terug te gaan als ik op schiphol sta en er achter kom dat ik mijn telefoon ben vergeten.
Niet dat ik er 24 uur per dag op aan het Twitteren, Whatsappen en Facebooken ben maar het idee niemand te kunnen bellen als er iets is, is voor mij al beangstigend te noemen.
Het gaat ook zo makkelijk.
Even een whatsappje daar, de agenda checken, kijken of die ene vriendin nu (eindelijk) 'in een relatie' is.
Moet ik ergens wachten dan Like ik een foto van mijn tante die trots haar Bouganviel op Facebook zet want 'hij bloeit zo mooi'.
Als ik me verveel kan er gewordfeud worden of gesongpopt.
Je moeder missen als ze 3 weken naar de Middellandse zee gaat is niet meer nodig want daarvoor is gewoon Facetime.
Mijn mobiel. Ik vond dat ik er wel een heel artikel aan mocht wijden.
Sinds de dag van aanschaf zijn we onafscheidelijk van elkaar. Met liefde laad ik hem elke dag op. Lekker boeiend dat die oude Nokia's een week mee gaan. Who care's?
Nee. Ik en mijn smartphone zijn meant to be.
En zoals bij elke hechte vriendschap verwacht je dat hij je niet in de steek zou laten.
Misschien lijd ik aan Nomofobie (een fobie voor het niet bereikbaar zijn via GSM).
Ik ben bereid terug te gaan als ik op schiphol sta en er achter kom dat ik mijn telefoon ben vergeten.
Niet dat ik er 24 uur per dag op aan het Twitteren, Whatsappen en Facebooken ben maar het idee niemand te kunnen bellen als er iets is, is voor mij al beangstigend te noemen.
Het gaat ook zo makkelijk.
Even een whatsappje daar, de agenda checken, kijken of die ene vriendin nu (eindelijk) 'in een relatie' is.
Moet ik ergens wachten dan Like ik een foto van mijn tante die trots haar Bouganviel op Facebook zet want 'hij bloeit zo mooi'.
Als ik me verveel kan er gewordfeud worden of gesongpopt.
Je moeder missen als ze 3 weken naar de Middellandse zee gaat is niet meer nodig want daarvoor is gewoon Facetime.
Al lopend naar het centrum check ik even
of de nieuwe collectie al te koop is bij de H&M en de Mango en krijg ik een
mailtje binnen van de Zara (final sale!!)
Een fotocamera? Hoezo? Ik heb toch gewoon mijn mobiel?
Ik heb zelfs een online fotoboek waarmee ik op een zondag middag via de iPad leuke kiekjes aan mijn oma kan laten zien.
Mijn lieve oma die dan naar het grote scherm kijkt en zegt: 'Kan je daar ook mee bellen?!'
Een fotocamera? Hoezo? Ik heb toch gewoon mijn mobiel?
Ik heb zelfs een online fotoboek waarmee ik op een zondag middag via de iPad leuke kiekjes aan mijn oma kan laten zien.
Mijn lieve oma die dan naar het grote scherm kijkt en zegt: 'Kan je daar ook mee bellen?!'
Ik omarm mijn telefoon, mijn iPad waar
ik 's avonds uren lang op lig te RTLXL'en en mijn iPod die mij elke dag van de
nodige dosis muziek voorziet.
Te vroeg op staan voor school is er niet meer bij: mijn telefoon geeft bericht als er les uitval is en ik me nog een keer mag omdraaien.
En daarom de Nomofobie. Hoe weet ik waar ik wanneer moet zijn zonder mijn online agenda?
Hoe onthoud ik alle verjaardagen zonder mijn telefoon? Hoe weet ik waar ik moet zijn zonder die navigatie?
Zoals in een hechte vriendschap verwacht je dat hij je nooit in de steek zal laten.
Toch zit daar de doorn in deze mooie vriendschap.
Want sinds kort valt mijn lieverdje zomaar uit.
Precies op momenten dat ik hem het hardst nodig heb.
Als een ninja haal ik de batterij eruit om hem daarna snel weer terug te stoppen en ongeduldig te wachten tot ik mijn PIN weer in mag vullen en de paniek langzaam weer weg ebt.
Forever is a lie. Zelfs bij telefonie.
Te vroeg op staan voor school is er niet meer bij: mijn telefoon geeft bericht als er les uitval is en ik me nog een keer mag omdraaien.
En daarom de Nomofobie. Hoe weet ik waar ik wanneer moet zijn zonder mijn online agenda?
Hoe onthoud ik alle verjaardagen zonder mijn telefoon? Hoe weet ik waar ik moet zijn zonder die navigatie?
Zoals in een hechte vriendschap verwacht je dat hij je nooit in de steek zal laten.
Toch zit daar de doorn in deze mooie vriendschap.
Want sinds kort valt mijn lieverdje zomaar uit.
Precies op momenten dat ik hem het hardst nodig heb.
Als een ninja haal ik de batterij eruit om hem daarna snel weer terug te stoppen en ongeduldig te wachten tot ik mijn PIN weer in mag vullen en de paniek langzaam weer weg ebt.
Forever is a lie. Zelfs bij telefonie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten